Wzorzec Umowy mBank wielokrotnie był oceniany przez sądy, które wydały korzystne wyroki unieważniające. Uznać zatem należy, że konstrukcja Umowy narusza niewątpliwie obowiązujące przepisy, wobec czego winna zostać uznana za nieważną.

Zasadność kwestionowania ważności Umowy wynika również z wielu opinii prawnych dostępnych w prasie prawniczej jak również w pojawiających się w publikacjach ekonomicznych oraz z orzecznictwa sądów powszechnych, jak choćby wyroki Sądu Okręgowego w Łodzi z dnia 24 grudnia 2018 roku, sygn. III Ca 1969/17, czy też Sądu Rejonowego dla Warszawy Śródmieścia z dnia 8 marca 2019 roku, sygn. akt I C 637/18 oraz sygn. akt VI C 1209/17.

Sąd Okręgowy przystępując do rozważań prawnych w motywach swego orzeczenia zacytował przepis art. 58 § 1 – 3 k.c. nie konkludując jednak ostatecznie, która z sytuacji przewidzianych powołaną regulacją uzasadniała uznanie umowy kredytowej łączącej pozwanych z poprzednikiem powoda za nieważną. Konstrukcja uzasadnienia wyroku wskazuje, że Sąd uznał umowę za nieważną przede wszystkim wskutek stwierdzenia, że umowa ta sprzeczna była z ustawą (art. 58 § 1 k.c.).

Pogląd ten Sąd Apelacyjny podziela wskazując, że o sprzeczności czynności prawnej z ustawą można w cywilistyce mówić, także wówczas, gdy czynność nie zawiera treści lub innych elementów objętych nakazem wynikającym z normy prawnej. Sąd Okręgowy przytoczył prawidłowo i poddał poprawnej analizie, przy wykorzystaniu argumentów o abuzywności postanowień umowy, przepis art. 69 obowiązującego w dacie zawierania umowy Prawa bankowego. Logicznie poprawny jest wypływający z tej analizy wniosek, że umowa kredytu nie zawierająca jednego z wymaganych jej elementów, a to warunków zmiany oprocentowania (art. 69 ust. 2 pkt 5 Prawa bankowego) uznana być powinna za nieważną.

Dostrzegł również Sąd Okręgowy, że postanowienie § 5 umowy przewidujące określenie wysokości zobowiązania spłaty kredytu, jako równowartości spłaty wyrażonej w walucie indeksacyjnej, jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego w rozumieniu art. 58 § 2 k.c. Dlatego do oceny ważności umowy w tym aspekcie miał również zastosowanie § 3 przepisu art. 58 k.c. bowiem umowa kredytu została w ten sposób skonstruowana, że bez przewidzianej w tym postanowieniu umownym regulacji umowa kredytu musiałaby mieć inną treść, np. byłaby umową kredytu „złotowego”.

 

Przykładowe wyroki przeciwko mBank:

Wyrok Sądu Okręgowego w Łodzi I Wydział Cywilny w sprawie o sygn. I C 420/17

Rozpatrując sprawę o zapłatę przeciwko mBank S.A., Sąd Okręgowy w Łodzi I Wydział Cywilny, wyrokiem z dnia 30 lipca 2018 r. – w związku z zastosowaniem w umowie klauzul abuzywnych – zasądził od pozwanego na rzecz powodów kwotę 89 052,36 PLN. W treści uzasadnienia wyroku Sąd zawarł następujące tezy:

Sąd uznał, że umowa dotyczy kredytu zaciągniętego w PLN:

1.„Kredytobiorca zaciągając i spłacając kredyt nawet tego samego dnia i przy niezmienionym kursie waluty zobowiązany byłby do spłaty wyższej kwoty aniżeli pożyczył. Różnica wynikałaby z kursu kupna i sprzedaży waluty w banku i obowiązku dokonania spłaty w PLN. To prowadzi do konkluzji, że przedmiotowa umowa to umowa o kredyt w PLN.”

Sąd stwierdził ponadto, że waloryzacja umowna dopuszczalna jest wyłącznie o miernik wartości. Zdaniem Sądu, jeśli przyjąć, że waloryzacja umowna na podstawie art. 358 [1] par. 2 k.c. jest dopuszczalna o charakterze obiektywnym i jednolitym:

2. „Konkludując, w przypadku przyjęcia jako miernika wartości – kursu waluty obcej za podstawę obliczeń powinien być brany  zawsze taki sam rodzaj kursu – powinien on mieć charakter jednolity. Innymi słowy może to być kurs średni, dla sprzedaży albo kurs kupna, ale w ramach konkretnej umowy. (…) Podsumowując, jeżeli sposób ustalania kursu danej waluty wpływa bezpośrednio na wysokość zobowiązania konsumentów, zaś bank (pozwany) konstruując umowę przyznaje sobie prawo do jednostronnego regulowania wysokości rat kredytu waloryzowanego kursem danej waluty poprzez samodzielne ustalanie kursu kupna lub sprzedaży tej waluty, to w ocenie Sądu takie postanowienia mają charakter niedozwolony.”

W konsekwencji Sąd uznał, że:

3. „Omawiane klauzule są sprzeczne z zasadami współżycia społecznego i dlatego są one nieważne również nieważne na podstawie art. 58 § 2 k.c. (nieważna jest czynność prawna sprzeczna
   z zasadami współżycia społecznego) (…) Pozwany akcentował, że stosowane tabele miały charakter rynkowy. Nie ma to jednak żadnego znaczenia. O abuzywności decyduje treść klauzuli i możliwość jak może być stosowana, a nie to jak faktycznie w praktyce jest stosowana.”
4. „Należy więc stwierdzić, że jeżeli celem i istotą stosowania przez banki w umowach kredytów klauzul waloryzacyjnych w rozumieniu art. 358 [1] par. 2 k.c. była chęć zabezpieczenia się przed zmiennymi czynnikami ekonomicznymi – a w szczególności przed zmianą siły nabywczej pieniądza – to stanowisko takie nie wydaje się przekonujące z uwagi na fakt, iż zabezpieczenie to (waloryzacja świadczenia w sensie ekonomicznym) następowało właśnie poprzez pobieranie odsetek kapitałowych, pełniących funkcję waloryzacyjną, w szczególności jeżeli wziąć pod uwagę, iż w większości wypadków oprocentowanie długoterminowego kredytu ma charakter zmienny.

W tym sensie stosowanie klauzul waloryzacyjnych w rozumieniu  art. 358 [1] par. 2 k.c. jest sprzeczne z koncepcją zastrzegania – w związku ze zmianą wartości pieniądza w czasie – świadczeń okresowych, jakimi są odsetki za dany okres rozliczeniowy ustalane według zmiennej stopy procentowej. Co więcej, wiele klauzul waloryzacyjnych odsyła do kursów walut ustalanych jednostronnie. (np. przez zarządy banków) i zawartych w tabeli banków. W szczególności niektóre klauzule de facto nie zawierają jednoznacznej treści, co pozwala na pełną swobodę decyzyjną przedsiębiorcy w kwestii bardzo istotnej dla konsumenta, dotyczącej bowiem kosztów kredytu.

W istocie więc tak niezrozumiałe i niepoddające się weryfikacji określenie sposobu ustalania kursów wymiany walut może stanowić dodatkowe, ukryte wynagrodzenie banku, co może mieć niebagatelne znaczenie dla kontrahenta, nie pełni zaś realnej (ekonomicznej) funkcji waloryzacyjnej.”

 

Wyrok Sądu Okręgowego w Łodzi I Wydział Cywilny w sprawie o sygn. I C 620/17

W sprawie o zapłatę przeciwko mBank S.A. Sąd Okręgowy w Łodzi I Wydział Cywilny, wyrokiem z dnia 21 maja 2018 r. – w związku z zastosowaniem przez bank klauzul abuzywnych dot. waloryzacji – zasądził od pozwanego na rzecz powoda kwotę 78 379,45 zł. W treści uzasadnienia wyroku, Sąd zawarł następujące tezy:

Sąd zwrócił uwagę na fakt, iż wymiana walutowa miała wyłącznie charakter wirtualny:

1.„W omawianej sprawie wymiany walutowe odbywały się jedynie „na papierze”, dla celów księgowych, natomiast do faktycznego transferu wartości dewizowych w którąkolwiek stronę nie dochodziło. W efekcie różnica pomiędzy kursem zakupu danej waluty a kursem sprzedaży tej waluty przez bank, ustalanych wyłącznie przez pozwanego, stanowiła jego dochód, zwiększający dodatkowo koszty kredytu dla klienta. W tym mechanizmie zauważalna była sprzeczność postanowienia § 11 ust. 4 umowy z dobrymi obyczajami, stanowiąc rażące naruszenie interesów powodów.”

Sąd zauważył, iż bank mógł w dowolny sposób kształtować kurs:

2. „Wprowadzone przez pozwany Bank do umowy kredytowej zawartej z powodami klauzule waloryzacyjne nie odwoływały się do ustalonego w sposób obiektywny kursu (…), lecz pozwalały pozwanemu kształtować ten kurs w sposób całkowicie dowolny. Zarówno w treści umowy
   jak i w regulaminie nie określono żadnej obiektywnej metody ustalania kursu (…)”

W konsekwencji:

3. „Stosowany przez Bank wzorzec umowy narusza rekomendację Komisji Nadzoru Finansowego
   w zakresie dobrych praktyk, co wynika z naruszenia przez niego wydanej w 2006 roku, a więc przed zawarciem umowy kredytowej stanowiącej podstawę stosunku prawnego między stronami, przez Komisję Nadzoru Bankowego „Rekomendacji S dotyczącej dobrych praktyk w zakresie ekspozycji kredytowych zabezpieczonych hipotecznie .”

Za abuzywne uznał ponadto Sąd postanowienia Regulaminu wprowadzone przez bank po wejściu w życie ustawy antyspreadowej:

4. „Wprawdzie pozwany Bank w dniu 1 kwietnia 2009 roku wprowadził zmiany w Regulaminie, jednakże zmienione postanowienia Regulaminu nie usunęły abuzywności waloryzacyjnych postanowień umownych. Pozwany wskazując na czynniki, którymi będzie się kierował ustalając kursy kupna i sprzedaży walut, posłużył się zwrotami nieokreślonymi, których definicji nie można wywieść bezpośrednio z zapisów Regulaminu. Wskazane przez Bank parametry pozostawały nadal na tyle niejasne, że konsument nie tylko na podstawie powszechnie dostępnych danych nie był
   w stanie samodzielnie obliczyć zwaloryzowanej kwoty, ale nie był w stanie zweryfikować poprawności wyliczeń banku.”

Ostatecznie Sąd uznał, że:

5. „Mając na uwadze powyższe, nie może ulegać wątpliwości, że sporne klauzule naruszają dobre obyczaje oraz godzą w stopniu rażącym w interes konsumentów, a przez to stanowią niedozwolone postanowienia umowne w rozumieniu art. 385 1k.c.”  (…) Należy stwierdzić, że pobrana przez Bank od powodów nadwyżka ponad kwoty należne obliczone bez zastosowania waloryzacji na podstawie niedozwolonych klauzul waloryzacyjnych stanowi nienależne świadczenie w rozumieniu ar. 410 § 2 k.c.(…) stwierdzić należy, że wniesione w niniejszej sprawie powództwo dotyczy umowy o kredyt udzielony w walucie polskiej (§ 3.1 Regulaminu), do której wprowadzono klauzulę waloryzacji umownej (art. 385 1 § 2 k.c.), na mocy której wartość świadczenia pieniężnego kredytobiorców wyrażona została w(…). Nadto, skoro klauzula waloryzacyjna ma charakter abuzywny, to klauzula taka jest bezskuteczna, a w konsekwencji waloryzacja jest wyłączona”

 

Wyrok Sądu Okręgowego w Łodzi II Wydział Cywilny w sprawie o sygn. II C 1082/17

Wyrokiem z dnia 30 maja 2018 r.  Sąd Okręgowy w Łodzi II Wydział Cywilny zasądził od mBank S.A. – z uwagi na zastosowanie przez pozwanego w umowie kredytu klauzul abuzywnych – kwotę 182 713,58 zł.

Sąd rozstrzygał, czy kwestionowane klauzule kursowe oraz niskiego wkładu własnego mają charakter niedozwolonego postanowienia umownego. Sąd zawarł w uzasadnieniu wyroku następujące tezy:

1. „W ocenie Sądu, rację mają powodowie, że omawiane zapisy umowy nie zawierają precyzyjnych, weryfikowalnych kryteriów obliczania wysokości świadczeń w walucie, do której kwota kredytu, zgodnie z umową, jest waloryzowana, kształtując ich prawa i obowiązki w sposób sprzeczny
   z dobrymi obyczajami, a nadto rażąco naruszając ich interesy. Postanowienia z § 1 ust. 3a umowy oraz § 10 ust. 5 umowy, wskazują na przeliczanie zobowiązania stron, wg kursu franka szwajcarskiego, ustalanego przez stronę pozwaną: kwota kredytu wyrażona w złotych polskich ma być przeliczona (określona) na podstawie kursu kupna franka szwajcarskiego, ustalonego przez Bank z daty uruchomienia kredytu (§ 1 ust. 3A). (…) W ocenie Sądu, kwestionowane postanowienia trudno uznać za transparentne, przejrzyste i łatwe do zrozumienia. Wręcz przeciwnie – poprzez możliwość dowolnego kształtowania przez pozwany Bank kursu wymiany walut, ma miejsce rażąca dysproporcja uprawnień kontraktowych stron, na niekorzyść konsumentów, co w sposób oczywisty godzi w dobre obyczaje.”
2. „W ocenie Sądu postanowienia § 10 ust. 5 umowy, w myśl których „raty kapitałowo – odsetkowe spłacane są w złotych po uprzednim ich przeliczeniu wg kursu sprzedaży (…) z tabeli kursowej (…)S.A. obowiązującego na dzień spłaty z godziny 14:50”, należy uznać za niedozwolone postanowienia umowne w rozumieniu przepis art. 385 [1] k.c., w zakresie w jakim dają Bankowi swobodę w ustalaniu wysokości zobowiązania kredytobiorców, poprzez samodzielne ustalanie kursu wymiany waluty w której ma nastąpić spłata rat kapitałowo-odsetkowych.”
3. „Natomiast wadliwość klauzuli zezwalającej bankowi na kształtowanie wysokości zadłużenia (uruchomionego kredytu)i poszczególnych rat wedle arbitralnie kształtowanego kursu kupna lub sprzedaży waluty, leży w niepewności po stronie kontrahentów i niemożność weryfikacji. I tu Sąd orzekający w niniejszej sprawie stoi na stanowisku, że mamy do czynienia z klauzula abuzywną(…)Rozwiązaniem wydaje się być takie skonstruowania umowy, które nie stawia danego banku wobec jego – kontrahenta konsumenta- kredytobiorcy w roli podmiotu arbitralnie decydującego, a więc mogącego dla swej korzyści kształtować kurs kupna i sprzedaży waluty
   i rozpiętość między nimi, czyli spread (…) Abuzywną treścią jest ta tylko, która pozwala to czynić po kursie kształtowanym przez bank bez podania weryfikowalnych zasad.”
4. „Do podobnych wniosków i skutków prowadzi ocena postanowień umownych regulujących kwestię prawnego zabezpieczenia udzielonego kredytu, tj. ubezpieczenia niskiego wkładu własnego na 36-miesięczny okresu ubezpieczenia (…) Taka regulacja bez wątpienia kształtuje prawa i obowiązki kredytobiorców w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając ich interesy. Naruszeniem dobrych obyczajów, jest już samo nieprzedstawienie powodom treści stosunku ubezpieczenia, którego koszt de facto ponoszą.”

 

Wyrok Sądu Okręgowego w Łodzi III Wydział Cywilny Odwoławczy w sprawie o sygn.
III Ca 76/18

Wyrokiem z dnia 18 czerwca 2018 r. Sąd Okręgowy w Łodzi III Wydział Cywilny Odwoławczy częściowo uwzględnił apelację powodów i zasądził od pozwanego banku zwrot nienależnie pobranego świadczenia w wysokości 42 631,60 zł z uwagi na zastosowanie przez bank w umowie kredytu klauzul abuzywnych.

W pierwszej kolejności Sąd podkreślił, że:

1.„(…)umowa kredytu powinna określać wysokość oprocentowania kredytu i warunki jego zmiany. Bez wątpienia, bank nie ma przy tym samodzielności w podejmowaniu decyzji o zmianie wysokości oprocentowania, a do jego modyfikacji dochodzi na skutek zmiany przyjętych wskaźników, które mają charakter obiektywny w stosunku do stron (inflacji, walutowych itp.). Przesłanki zmiany oprocentowania muszą też być ściśle sprecyzowane (…)  art. 69 ust.2 pkt 5 Prawa bankowego, również nie sposób uznać za normę o charakterze dyspozytywnym. Przepis ten należy zaliczyć do unormowań bezwzględnie obowiązujących, które nie dają stronom możliwości wyboru postępowania, a dodatkowo jest on uzupełniany przez art. 76 pkt 1 Prawa bankowego zawierający wyraźny nakaz określenia warunków zmiany oprocentowania w razie stosowania stopy zmiennej.”

Ponadto:

2. „W piśmiennictwie trafnie zauważono, że wykładnia literalna art. 69 ust. 2 pkt 5 i art. 76 pkt. 1 Prawa Bankowegowskazuje, iż nie jest możliwe określenie w umowie kredytu – zamiast warunków zmiany oprocentowania – podstaw do ustalenia tej zmiany przez odesłanie do elementów ocennych i bliżej niesprecyzowanych (np. głównych parametrów rynku finansowego). Określenie warunków zmiany oprocentowania to wskazanie konkretnych czynników warunkujących dopuszczalność zmiany oprocentowania, a konkretność ich określenia oznacza zarówno konkretne wskazanie w umowie stanów faktycznych, które warunkują dopuszczalność zmiany oprocentowania, jak i kryteriów dokonywanej zmiany (…) sprzeczność z ustawą § 10 ust. 2 umowy polega na tym, iż omawiana klauzula nie realizuje wymaganego przez normy bezwzględnie obowiązujące ( ius cogens) nakazu określenia w sposób konkretny warunków zmiany oprocentowania. Zastosowanie przez pozwanego ogólnikowych pojęć, których rzeczywista treść nie poddaje się rzetelnej weryfikacji, sprawia, że § 10 ust. 2 umowy kredytu należy uznać za sprzeczny z  art. .69 pkt 5w związku z art.76 Prawa bankowego, a w konsekwencji nieważny na podstawie art. 58 k.c.”

Ostatecznie klauzula zmiennego oprocentowania uznana została przez Sąd za nieważną.

 

Wyrok Sądu Okręgowego w Łodzi II Wydział Cywilny w sprawie o sygn. II C 1417/16

Wyrokiem z dnia 17 lipca 2018 r. Sąd Okręgowy w Łodzi II Wydział Cywilny zasądził od mBank S.A. – z uwagi na zastosowanie w umowie kredytowej klauzul abuzywnych – kwotę 146 575,01 zł. Dochodzona pozwem kwota stanowiła świadczenie nienależne, jakie Bank pobrał od powódki w związku z zastosowaniem klauzul abuzywnych dot. waloryzacji.

Sąd uznał, że:

1. „W ocenie Sądu postanowienia z § 11 ust. 5 umowy, w myśl których „raty kapitałowo – odsetkowe spłacane są w złotych po uprzednim ich przeliczeniu wg kursu sprzedaży (…) z tabeli kursowej BRE Banku S.A. obowiązującego na dzień spłaty z godziny 14:50 należy uznać za niedozwolone postanowienia umowne w rozumieniu przepisu art. 3851 k.c. w zakresie, w jakim dają bankowi swobodę w ustalaniu wysokości zobowiązania kredytobiorców, poprzez samodzielne ustalanie kursu wymiany waluty, w której ma nastąpić spłata rat kapitałowo – odsetkowych.”
2. „Natomiast wadliwość klauzuli zezwalającej bankowi na kształtowanie wysokości zadłużenia (uruchomionego kredytu)i poszczególnych rat wedle arbitralnie kształtowanego kursu kupna lub sprzedaży waluty, leży w niepewności po stronie kontrahentów i niemożność weryfikacji. I tu Sąd orzekający w niniejszej sprawie stoi na stanowisku, że mamy do czynienia z klauzula abuzywną(…)Rozwiązaniem wydaje się być takie skonstruowania umowy, które nie stawia danego banku wobec jego – kontrahenta konsumenta- kredytobiorcy w roli podmiotu arbitralnie decydującego, a więc mogącego dla swej korzyści kształtować kurs kupna i sprzedaży waluty i rozpiętość między nimi, czyli spread (…) Abuzywną treścią jest ta tylko, która pozwala to czynić po kursie kształtowanym przez bank bez podania weryfikowalnych zasad.”

 

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie I Wydział Cywilny z dnia 23 listopada 2018 r. w sprawie o sygn. I C 1267/17

Sąd zasądził od pozwanego mBank S.A. kwotę 64 274,73 zł z uwagi na nieważność umowy kredytowej.

Sąd uznał, że: „(…) umowa zawarta przez powoda z pozwanym bankiem 30 maja 2008 roku była nieważna – zgodnie z art. 58 § 1 k.c., w zw. z art. 69 ust. 1 i 2 pkt 2 prawa bankowego
w zw. z art. 353 1 k.c. z uwagi dwie jej istotne wady prawne. Po pierwsze w umowie brak było określenia wysokości świadczenia poprzez nieokreślenie kwot rat, w których miał być spłacany kredyt oraz nieokreślenie obiektywnego i jednolitego sposobu ich ustalenia. Wobec nieokreślenia kwoty kredytu, nie było możliwe określenie wysokości zobowiązania wzajemnego powoda. Ponadto treść umowy była sprzeczna z art. 69 prawa bankowego
w tym zakresie, że zastosowany w umowie sposób indeksacji powodował, że kredytobiorca mógł być – i w okolicznościach sprawy był – zobowiązany do zwrócenia bankowi kwoty zupełnie innej niż kwota przekazanego mu wcześniej kredytu.”

 

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 29 października 2019 r. w sprawie o sygn. V Ca 403/19

Wyrok stwierdzający nieważność umowy kredytowej z uwagi na konieczność usunięcia elementu walutowego z uwagi na fakt, że bank nie przedstawił pełnej informacji o możliwych skutkach ekonomicznych, co jest wymagane przez prawo europejskie. Tym samym umowa kredytowa nie może istnieć. Wyrokiem z dnia 29 października 2019 r. Sąd Okręgowy w Warszawie prawomocnie stwierdził nieważność w całości umowy „starego portfela” mBank, gdyż mBank zastrzegł sobie w niej prawo do jednostronnej zmiany oprocentowania kredytu. W ocenie Sądu, aneks o „przejściu” na LIBOR nie uzdrowił umowy, gdyż pozostaje ona nieważna od początku. Jak widać wyrok TSUE w sprawie C-260/18 (Dziubak) przeważa nad „arbuzowym” wyrokiem Sądu Najwyższego (II CSK 768/14).

Wyrok I. instancji: Sąd Rejonowy dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie (skład: SSR Łukasz Mrozek); sygn. VI C 1209/17; z dnia 6 listopada 2018 r.

Wyrok II. instancji: Sąd Okręgowy w Warszawie (skład SO: SSO Aleksandra Łączyńska-Mendakiewicz, SO Agnieszka Łukaszuk, sprawozdawca – SSR del. Iwona Lizakowska-Bytof); sygn. V Ca 403/19; z dnia 29 października 2019 r.

Wyrok Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 20 grudnia 2019 r., sygn. akt V Ca 1583/19 (SSO Sylwia Góźdź spraw.).

Uchylony wyrok SR W-wa Śródmieście, sygn. akt I C 3159/18 (SSR Paweł Błasiak).

Wedle wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie z dnia 20 grudnia 2019 r. SRR Paweł Błasik nie rozpoznał istoty sprawy w I instancji i bezzasadnie oddalił powództwo kredytobiorcy przeciwko mBank. Sąd Okręgowy uwzględniając apelację kredytobiorcy nie miał litości dla uzasadnienia wyroku Sądu Rejonowego uznając, że ma ono charakter czysto publicystyczny, pozbawiony oceny prawnej, np. w zakresie twierdzenia, że kredyty indeksowane kursem CHF były tańsze od kredytów PLN, co nie zostało poparte żadnym dowodem w sprawie, a wynikało jedynie z własnej, dowolnej oceny sędziego. Dodatkowo Sąd Rejonowy, mimo przytoczenia wyroków SOKiK dotyczących klauzul abuzywnych, nie wyciągnął z tego wniosków, uznając je bez uzasadnienia za nieistotne. Sąd Okręgowy uznał, że braki w uzasadnieniu i samym postępowaniu były tak znaczące, że wyrok nie nadawał się do zmiany, lecz tylko do uchylenia celem rozpoznania pozwu na nowo.

 

Sąd	Sygn.	Tezy	Uwagi
Sąd Okręgowy w Łodzi I Wydział Cywilny	I C 420/17	„Omawiane klauzule są sprzeczne z zasadami współżycia społecznego i dlatego są one nieważne również nieważne na podstawie art. 58 § 2 k.c. (nieważna jest czynność prawna sprzeczna z zasadami współżycia społecznego) (…) Pozwany akcentował, że stosowane tabele miały charakter rynkowy. Nie ma to jednak żadnego znaczenia. O abuzywności decyduje treść klauzuli i możliwość jak może być stosowana, a nie to jak faktycznie w praktyce jest stosowana.”	zwrot nienależnych świadczeń
Sąd Okręgowy w Łodzi I Wydział Cywilny	I C 620/17	Należy stwierdzić, że pobrana przez Bank od powodów nadwyżka ponad kwoty należne obliczone bez zastosowania waloryzacji na podstawie niedozwolonych klauzul waloryzacyjnych stanowi nienależne świadczenie w rozumieniu ar. 410 § 2 k.c. (…) stwierdzić należy, że wniesione w niniejszej sprawie powództwo dotyczy umowy o kredyt udzielony w walucie polskiej (§ 3.1 Regulaminu), do której wprowadzono klauzulę waloryzacji umownej (art. 385 1 § 2 k.c.), na mocy której wartość świadczenia pieniężnego kredytobiorców wyrażona została w(…). Nadto, skoro klauzula waloryzacyjna ma charakter abuzywny, to klauzula taka jest bezskuteczna, a w konsekwencji waloryzacja jest wyłączona”	zwrot nienależnych świadczeń
Sąd Okręgowy w Łodzi II Wydział Cywilny	II C 1082/17	„W ocenie Sądu postanowienia § 10 ust. 5 umowy, w myśl których „raty kapitałowo – odsetkowe spłacane są w złotych po uprzednim ich przeliczeniu wg kursu sprzedaży (…) z tabeli kursowej (…)S.A. obowiązującego na dzień spłaty z godziny 14:50”, należy uznać za niedozwolone postanowienia umowne w rozumieniu przepis art. 385 [1] k.c., w zakresie w jakim dają Bankowi swobodę w ustalaniu wysokości zobowiązania kredytobiorców, poprzez samodzielne ustalanie kursu wymiany waluty w której ma nastąpić spłata rat kapitałowo-odsetkowych	zwrot nienależnych świadczeń
Sąd Okręgowy w Łodzi III Wydział Cywilny Odwoławczy	III Ca 76/18	Zastosowanie przez pozwanego ogólnikowych pojęć, których rzeczywista treść nie poddaje się rzetelnej weryfikacji, sprawia, że § 10 ust. 2 umowy kredytu należy uznać za sprzeczny z  art. .69 pkt 5  w związku z art.76 Prawa bankowego, a w konsekwencji nieważny na podstawie art. 58 k.c.”	zwrot nienależnych świadczeń
Sąd Okręgowy w Łodzi II Wydział Cywilny	II C 1417/16	W ocenie Sądu postanowienia z § 11 ust. 5 umowy, w myśl których „raty kapitałowo – odsetkowe spłacane są w złotych po uprzednim ich przeliczeniu wg kursu sprzedaży (…) z tabeli kursowej BRE Banku S.A. obowiązującego na dzień spłaty z godziny 14:50 należy uznać za niedozwolone postanowienia umowne w rozumieniu przepisu art. 3851 k.c. w zakresie, w jakim dają bankowi swobodę w ustalaniu wysokości zobowiązania kredytobiorców, poprzez samodzielne ustalanie kursu wymiany waluty, w której ma nastąpić spłata rat kapitałowo – odsetkowych.”	zwrot nienależnych świadczeń
Sąd Okręgowy w Warszawie I Wydział Cywilny	I C 1267/17	umowa zawarta przez powoda z pozwanym bankiem 30 maja 2008 r. była nieważna – zgodnie z art. 58 § 1 k.c., w zw. z art. 69 ust. 1 i 2 pkt 2 prawa bankowego w zw. z art. 353 1 k.c. z uwagi dwie jej istotne wady prawne.	nieważność umowy
Sąd Rejonowy dla Warszawy – Śródmieścia	VI C 1209/17		nieważność umowy
Sąd Rejonowy dla Warszawy – Śródmieścia	I C 637/18		nieważność umowy
Sąd Okręgowy w Łodzi  III Wydział Cywilny Odwoławczy	III Ca 1969/17		nieważność umowy